Een eerbetoon aan de Italiaanse deur (2)

In de loop van de tijd heb ik op mijn reizen door Italië heel wat foto’s gemaakt, alles bij elkaar tienduizenden. Eerlijk gezegd was het vastleggen van wat ik onderweg allemaal tegenkwam een nogal manische bezigheid, die maar al te vaak ongeduld en ergernis opriep bij de lieve gezinsleden die me vergezelden. Alleen wanneer ik solo op pad was, kon ik me ongegeneerd uitleven. Fotograferen doe ik nog steeds volop en vandaag de dag ben ik maar wat blij met al het materiaal dat zich in de loop van de tijd heeft opgestapeld. Niet alleen vanwege de herinneringen die erin besloten liggen, maar ook omdat de oogst me goed van pas komt voor mijn blog InItalia.

Wie veel fotografeert, heeft meestal ook favoriete onderwerpen. In het begin was ik vooral gefascineerd door wat ik ‘boompjes’ noemde. Geen willekeurige bomen natuurlijk, want dan kun je aan de gang blijven, maar plaatjes van bijvoorbeeld die ene eenzame cipres of die ene eenzame oude olijfboom op de top of de flank van een heuvel in Toscane, Umbrië, Le Marche. Of van dat schilderachtige rijtje cipressen dat langs een boerenweggetje naar boven kruipt. Het bleek al gauw een gevaarlijk thema, want het verleidde me ertoe om de auto op onmogelijke, om niet te zeggen onverantwoorde plekken stil te zetten en me gewapend met een zware fototas roekeloos in het struikgewas te storten, op zoek naar de ideale positie om de foto van het jaar te maken. De lieve gezinsleden die me vergezelden werden er gek van en gelijk hadden ze. En ook als ze er niet bij waren, voelde het niet goed.

Gelukkig vond ik al gauw een vervangend thema dat op een veiliger manier benaderd kon worden: deuren. Tjongejonge, wat zijn er onvoorstelbaar veel schitterende deuren in Italië, en dan heb ik het niet alleen over glimmende aristocratische pronk- exemplaren, maar ook (en eigenlijk nog wel meer) over de talloze gevallen van simpel boerentimmerwerk dat een eeuw geleden voor het laatst een onderhoudsbeurt heeft gehad. Wat mij betreft mogen ze tot Unesco-erfgoed van de mensheid verheven worden. Nu wil je misschien weten welke regio in Italie volgens mij de fraaiste porte heeft. Dat vind ik een lastige, maar mocht je me tot een antwoord dwingen, dan zou ik zeggen: Abruzzo.

Okee, hier dan de tweede aflevering van mijn hommage aan de deuren van Italië.