Als troost voor de sombere dagen en het gevoel-van-opgesloten-zijn gooi ik er een nieuwe reeks zonnige foto's van de prachtige Val d'Orcia tegenaan...
In september van dit jaar was ik in de Val d’Orcia. Figuurlijk is dat het hart van Toscane, ook al is dat geografisch niet zo. Toscane is heel divers en elke streek heeft ontegenzeglijk zijn eigen aantrekkelijkheden, maar voor mij spannen Val d’Orcia en Le Crete de kroon met hun fantastische landschappen. De glooiende heuvels doorsneden door strade bianche, de lege ruimtes, de luchten, de eenzame fattorie en de contouren van de cipressen vormen met elkaar een uniek geheel waar je nooit op uitgekeken raakt.
Elk jaargetijde draagt het landschap een andere jas, waardoor de seizoenen een heel eigen sfeer ademen. Aan het eind van de zomer ligt de geploegde aarde er leeg en kaal bij, wachtend op wat komen gaat. Hier en daar is er nog een stoppelveld. De zon zorgt voor een spel van licht en schaduw in de welvingen van het landschap en betovert de aarde met een eindeloos palet van grijze, bruine en okerachtige tinten.
Tekst is verder overbodig, de foto’s doen zelf hun verhaal.